Ondertussen zijn we meer dan halfweg met mijn vrachtwagen-avontuur. Ik heb alle gevoelens de revue zien passeren. Op voorhand had ik geen idee wat deze trip met mij ging doen. Ik leer veel en kom mezelf ook geregeld tegen. Vorig weekend strandde ik in Dortmund. Ik zocht en zocht maar vond nergens parking waar sanitaire voorzieningen waren. En ik weet niet hoe die andere chauffeurs dat doen, maar voor mij is persoonlijke hygiëne wel echt belangrijk. Maar er was dus geen plek te vinden, dus parkeerde ik me in een straat ergens in een woonwijk, dichtbij de Mc Donalds. Zo had ik tenminste een toilet in de buurt.
Ik roep zo vaak om rust in ons huis met 5 kinderen, maar nu ik twee dagen alleen in een vrachtwagen zat en zelfs mijn basisbehoeften niet kon vervullen werd ik verdrietig. Echt down. Het rustige voelde niet leuk. Dus ging ik wandelen. 11km, door een prachtig Dortmunds park. Het maakte mijn donkere hoofd wat lichter. Om nadien een plaspauze te nemen in de Mc Donalds, waarna ik het zweet van de wandeltocht van me af zeepte boven een emmer in mijn stuurhut. Het was een avontuur en helemaal niet leuk (de dag nadien toen ik thuis kwam ben ik de douche ingevlogen!).
Ik merk aan mezelf dat ik gaandeweg de smaak te pakken krijg: ik kan me gemakkelijker manouvreren, ik ken ondertussen de plekken waar ik moet zijn om te laden en te lossen, ik maak praatjes met échte truckchauffeurs die allemaal heel vriendelijk zijn!
Meer en meer is het een gewoonte aan het worden. Ik kan al aan andere dingen denken dan enkel volle focus op de weg en zing al eens een liedje op de radio uit volle borst mee of kijk stiekem van bovenuit naar wat mensen allemaal in hun auto’s verzamelen. Of zwaai naar kindjes op de achterbank die met grote ogen kijken als ze een mevrouw achter het stuur zien zitten. Stereotypen… oh ja!
Die wc’s en douches zoeken en vinden blijft een moeilijk iets. Ik sta versteld van hoevaak een toilet of douche buiten dienst wordt gezet… voor mensen die dagenlang in hun vrachtwagen leven moet dit vreselijk zijn! Ik ben altijd zoooo blij dat ik kan douchen op de dagen dat ik thuis ben. Wat een luxe hebben wij toch, he?!
En zo zit ik vanavond in Venlo, op een truckersparking met een koffiehoek in het tankstation. En lees ik me in in de ontwikkelingspsychologie, met op de achtergrond wat getetter van andere gestrande chauffeurs… het is een uitdaging van rondrijden door Europa als beroepschauffeur. Maar ik begin de mooie kantjes meer en meer te vinden.
Morgen rij ik Duitsland binnen en ga ik weer verder op pad!
