Ondertussen is het 66 dagen geleden dat ik de KULeuven voor het eerst binnenstapte.
Met mijn roze boekentas (een afdankertje van Sara), mijn brooddoos met mooi gesmeerde boterhammetjes (die ondertussen opnieuw in de kast staat want studenten eten voor 4,50€ een warme maaltijd in het studentenrestaurant en als echte student ik dus ook), mijn blanco cursusblok (die ondertussen volgeschreven is) en keiveel goesting.
Goed voorbereid... het ging wel lukken, althans dat dacht ik.
66 dagen ver en ondertussen wetend dat een master studeren verdomd hard werken is!
Ijverige student Mijke is gemotiveerd maar moet veel achter de deadlines aanhollen. Elk vak grondig bijhouden of voor de les al alles voorbereid hebben... helaas zo werkt het niet. Het niveau is hoog, het tempo nog hoger. Het contrast met de OU waarbij ik vak na vak vooruit ging is immens groot. Al die vakken combineren, het is een kunst.
Het heeft 66 dagen geduurd voor ik kan zeggen dat ik mijn weg stilaan heb gevonden. Ik was in het begin echt zoekende en niet vindende. Frustratie en tranen tot gevolg. Wat ben ik aan het proberen? Wat probeer ik te bewijzen? Wie in godsnaam is zo zot als ik om op 36jarige leeftijd met een gezin en als zelfstandige dit te willen gaan proberen? Gevoelsmatig, structureel, op mama-vlak, huishoudmatig, relationeel... wie was ik nog? Student zijn dat was ik, dat was duidelijk, maar wie was ik nog als mama als je de helft van de tijd er niet meer bent om de kinderen in bed te steken, wie was ik nog als partner als ik 's avonds nog met mijn hoofd in de leerstof zat en geen tijd had voor quality time, wie was ik als mijn studie primeerde op manden was en overvolle vuilbakken die dringend geleegd moesten worden? Het duurde 66 dagen voor ik mijn weg gevonden had, want vandaag kan ik zeggen dat het ok is om mama-student te zijn, partner-student, fulltime-student en wieweetfalendestudentinjanuari. Voor het eerst...
Mijn kinderen leven nog en doen het goed, ik word nog graag gezien door de mensen rond me, er lopen nog geen kakkerlakken over de grond en er groeien nog geen schimmels op de muren, de frigo zit nog vol en de kinderen dragen nog kleren.
Ons leven is 180 graden gedraaid in die 66 dagen maar het is ok. Wij zijn ok.
Begripvol zijn de groten en kleinen rond mij. Geen gezeur, geen druk, alleen ondersteunend. Geweldig om zo te worden omringd. En dus ga ik door. Nog 66 dagen tot aan het einde van mijn eerste examenblok. En daarna tellen we opnieuw de dagen!
