De afgelopen week was lastig. Ik ben letterlijk in een rollercoaster beland.
Ik heb gevoeld hoe het is om openlijk uitgescholden te worden, om openlijk dreigementen over me heen te krijgen en om openlijk aan de schandpaal genageld te worden.
Ik heb gevoeld hoe het is als iemand zich boven jou wil plaatsen enkel omdat diens titel hoger ligt. Ik merk dat mijn buikgevoel datgene dat er afgelopen week op me af is gekomen niet kan accepteren, maar dat mijn hoofd de kalmte probeert te bewaren. Het is een strijd. Wat is gebeurd, is niet ok. En dat zal het ook nooit zijn.
Ik ben afgeschilderd als een onmens, die stookt, die achter de rug snode plannen zou smeden om anderen ten gronde te richten. Als zulke verhalen de buitenwereld ingestuurd worden en je er geen vat op hebt, dan voel je je verloren. Ik herken mezelf niet eens een klein beetje in dit verhaal. Ben ik dat echt? Zo'n onmens, zo'n tiran, zo'n monster?
Ik probeer begrip te zoeken vanuit mijn hoofd: misschien was het gewoon een slechte dag. Maar ik kan het begrip niet opbrengen. Een brug te ver, letterlijk een brug te ver.
Ik heb geprobeerd me bijeen te pakken, me af te sluiten van de steunbetuigingen, te bedanken voor openlijke steun aan mij om dan te vragen me niet meer te contacteren, voor de rest me terug te trekken op mijn eiland. Dit alleen doorstaan, de storm te laten razen en de kalmte te laten terugkeren. Maar ik kan het niet. Ik trek me terug terwijl de wereld blijft draaien alsof er niks gebeurd is. Het voelt onrechtvaardig.
Ik heb mijn mening gedeeld, mijn bezorgdheden, mijn twijfels, mijn vragen. Op een respectvolle manier. Een mening die anders was dan die van anderen, dat wel. Maar ik ben uitgespuwd en in de modder gegooid. En het ergste van alles is dat het werkt. Ik ben mijn strijdlust verloren, ergens onderweg. Ik trek me terug in mijn cocon. Ik voel me fysiek leeglopen zodra ik voel dat er contact moet zijn. Het lukt me niet. Het lukt me gewoon niet en ik kan ook niet langer doen alsof alles ok is.
Ik ga over mijn grens als ik nog maar denk aan moeten doen alsof alles niet gebeurd is. Ik kan het niet.
Is dit wat er gebeurt als je psychisch geterroriseerd wordt? Is dit hoe je je voelt als je gepest wordt op het werk? Is dit hoe het eraan toegaat als mensen hun positie misbruiken? Is dit hoe onrechtvaardig het leven soms kan zijn?
Ik voel me een strijdvaardige ridder, waarvan mijn paard onder mijn benen is weggeslagen. Ik voel me een strijdvaardige ridder die op het punt staat om me gewonnen te geven.
Misschien moet ik dus maar op zoek naar een ezel, zo eentje die me dragen kan. Een goeie companion en route... Eentje die me weer vertrouwen geeft.
コメント