Zoals reeds in mijn vorige blog geschreven, zit ik deze dagen in een vrachtwagen.
Omdat het financieel wat ademruimte geeft en het slechts voor 2 weken is.
Gisteren hield ik op het einde van de dag een heel slecht gevoel over: ik was doodmoe na 2 zware dagen van leren wat je moet doen tijdens laden en lossen en concentreren op de weg. Ik had naar mijn gevoel ook nog steeds mijn manoeuvres niet onder de knie waardoor ik nog te veel heen en weer moest rijden alvorens te parkeren. Met tranen tot gevolg, ik voelde me falen. Maar wat me vooral een heel slecht gevoel gaf, was me de vreemde eend te voelen. Je ziet mensen naar je kijken omdat je een vrouw bent. Maar waar ik nog meer moeite mee had, was in Duitsland me de ‘buitenlandse chauffeur’ voelen. In België kan ik me in het Frans en Nederlands behelpen, maar Duits ligt me niet. En de taal niet beheersen, maakt dat mensen je anders gaan behandelen. Of althans dat is het gevoel dat ik ervan heb. Een heel gek gevoel dat ik niet kan begrijpen. Ik zou in alle omstandigheden proberen anderen zich goed te doen voelen, maar dat geldt niet voor iedereen. Ik werd er heel emotioneel van om niet gelijk behandeld te worden omdat ik een van de vele chauffeurs was die de taal niet spreken. Lange dagen, weinig slapen, veel concentratie en vrouwelijke hormonen, conclusie: bleitsoep.
Vandaag was gelukkig een heel ander verhaal. Om 5.30 ging ik weer op pad. Om 7u stond ik aan het distributiecentrum van Colruyt. Achteruit parkeren ging vanzelf, lossen ging vlot en de mensen waren supervriendelijk. De rest van de dag was ook doenbaar. Ik was zwaar geladen vandaag en kreeg die tientonner onder mijn poep vaak niet op topsnelheid. Bij elk rood licht ging ik zo traag vooruit… een echte slak! Ik blijf het fysiek zwaar vinden en merk dat ik me echt tot uitersten moet pushen om het harde werk aan te kunnen, maar het gaat elke dag beter en dat merk ik wel. Ondertussen sta ik vol blauwe plekken en ben ik moe, maar ik bekijk het positief: ik trek hier lessen uit die ik altijd ga blijven onthouden. Misschien komen ze van pas in een coaching of een therapiesessie, misschien maakt het me nog respectvoller naar mensen die in zware beroepen werken. Misschien maakt mijn verhaal anderen wat bewuster en zachter als ze achter de zoveelste trage camion hangen… misschien moest ik dit gewoon nu ondernemen omdat nu hét moment is voor mij! Fijn weekend… morgenmiddag rijd ik verder naar Duitsland.