Vanmorgen kwam Sara al wenend de badkamer binnen... Adam zegt dat ik een baby ben, dat ik niks kan en als hij met een potlood tegen me aankomt dat ik dan omval. De tranen liepen en veel gejammer en snottebellen die uit haar neus bengelden. En dus pakte ik haar vast. Sara ben jij een baby? Nee. Sara is het echt zo dat jij niks kan? Nee. En denk je echt dat je gaat omvallen als Adam met een potlood in je buik prikt? Nee. Zolang jij dat weet maakt het toch niet uit wat de anderen denken.... je bent helemaal ok zoals je bent en dat is het enige dat telt. En ze droogde haar tranen af, zuchtte een keertje en ging verder met wat ze bezig was. Ik pikte deze manier van omgaan met zulke momenten op uit een piepklein boekje ‘opvoeden in vertrouwen’. Het lijkt zo banaal maar het werkt meestal wel. Vroeger zou ik in een boze bui naar Adam zijn gelopen en geroepen hebben: ‘waarom zeg jij zo’n dingen tegen je zus en je moet sorry gaan zeggen en het moet gedaan zijn met zulke discussies en en en!!!’ En in al dat lawaai vergat ik dan dat Sara daar wel stond met haar verdriet... dus nu doe ik het anders en richt ik me op Sara. En als ik dan achteraf langs Adam passeer om mijn schoenen aan te doen, zie ik hem kijken. Kijken of ik nog boos ga worden. Maar het enige dat ik doe, is even mijn wenkbrauwen optrekken en hem aankijken. En hij legt zijn hoofdje wat schuin in zijn nek en bijt op zijn lip en dan weet ik: eigenlijk weet hij het wel dat hij fout was. En als we dan naar de auto lopen zegt hij: ik zal je zak wel dragen,Sara.
En vanavond dacht ik: ik geef de kinderen wat peptalk mee in hun brooddoos voor morgen op school. Want ze zijn helemaal ok zoals ze zijn!
