Ik krijg soms te horen dat mensen versteld staan van wat ik allemaal doe en me vragen hoe ik het toch doe...
Eerlijk? Ik weet nooit wat ik daarop moet zeggen.
Het eerste beeld dat ik dan in mijn hoofd zie opkomen is een Mijke met bloeddoorlopen ogen van het huilen, die in haar knalroze, onelegante maar heel comfortabele onesie en ski-sokken als een hoopje ellende in de zetel zit te wenen.
Voor mij is mijn leven totaal geen wereld van alleen maar hoogtepunten. Ik ploeter ook maar door.
Want zo is het echt:
Ik trek me de dingen heel hard aan en kan dagen liggen wroeten met mezelf als ik kritiek te slikken krijg. Mijke wil geliefd zijn en zet zich daarvoor 200% in, maar ik krijg daar dan niet altijd de respons op die ik wil. En dat kan me enorm verdrietig maken.
Ik ging door lockdown 1 met hele mooie hoogtepunten als gezin, met fijne wandelingen samen en filmavonden vanuit de zetel, elke avond weer.
Maar het voorjaar was ook een confrontatie met mezelf, inzien dat ik zoveel nood heb aan stilte en rust. Momentjes zonder mensen om me heen. Alleen ik met mezelf. En net dat kon niet in ons kleine huis met elk plekje bezet.
Ik kreeg het afgelopen jaar ook een ontslag te verwerken, midden in de corona-tijd. En als ik dat had geweten op voorhand, dan had ik met stip heel andere beslissingen genomen. Maar het kwam op mijn pad en ik moest erdoor.
Ik ploeter(de) echt maar wat.
Ik heb gekozen om geen knuffelcontact te hebben, omdat onze kinderen al in contact komen met zoveel partijen. Ik mis mijn vrienden, mijn familie, mijn sociaal leven. En soms wordt de eenzaamheid ook mij teveel.
En dan doe ik ook maar wat.
En ja, ik ben in mijn studie gevlogen. Dat is het enige dat ik op dit moment kan doen om ooit mijn droom te bereiken: mijn diploma te halen. Ik zie het als mijn job op dit moment: opstaan en aan de slag gaan. Alleen brengt dit 'werk' me niet het loon op dat ik ervoor wel had, heb ik geen tot weinig fantastische collega's op mijn 'bureau' om een praatje mee te doen aan de koffie-machine en praat ik dus maar af en toe tegen mijn katten om de stilte te doorbreken.
Het is en het doet me wat.
Ik leg ook zo vaak zoveel hooi op mijn vork. Ik wou dat het anders was, maar dat krijg ik mezelf niet afgeleerd. Ik maak het mezelf zo moeilijk soms.
Zo zie je:
Mijke is soms 1 en al ellende, met donkere gedachten, snottebellen-huilbuien en momentjes van ik-wil-niet-meer. Periodes van het is teveel. Van het even niet meer zien zitten.
Maar 1 ding is zeker: ik ben hierin niet alleen. Ik ben ervan overtuigd dat dat is waar vele van ons doorgaan. Voor corona, tijdens corona, maar zelfs als deze periode voorbij is.
En om dan toch die vraag te beantwoorden van 'hoe doe ik het'?
Als er 1 ding is wat ik zeker weet, is dat ik opgevangen word als ik val. Ik heb een geweldige partner die elke keer opnieuw mijn tranen afveegt. Die me mijn snottebellen ziet afvegen aan de kussensloop omdat ik geen zakdoeken kan vinden en dan nog zegt hoe trots hij op me is.
Ik ben gezegend met een familie die als een blok achter me staat en mee supportert vanop de eerste rij als ik slaag of faal voor examens, die kaarsjes brandt met hopen, die luistert als ik de moed opgeef.
Ik heb een fantastisch gezin van kleine mensjes die het ok vinden dat er dit jaar weinig pakjes onder de kerstboom zullen liggen omdat we onze centjes voor andere dingen nodig hebben. Die als ik ze 's avonds in bed leg, me knuffelen alsof ik een (plus)mama ben om trots op te zijn (en dan geloof ik het nog ook).
Ik heb een kleine selecte groep van hele goeie vrienden. Die ver zitten, die ik nu fysiek niet zie, maar die me berichtjes sturen als ik aangeef dat ik het gevoel heb te falen, die zotte dingen doorsturen om me te doen lachen, die evengoed ploeteren af en toe.
Dus zo doe ik het. Door veel hooi op mijn vork, door veel diepe dallen, nog meer tranen, maar ook door liefde en vriendschap.
Oh en natuurlijk door een geweldige roze onesie.
