Ontslagrondje

Ik weet dat er mensen zijn die dit lezen, die vandaag te horen kregen dat ze maar op zoek moeten naar een andere job.

Ik weet dat er mensen zijn die dit lezen en vanalles zouden willen zeggen, maar zwijgen uit angst voor hun eigen job.

Er vallen zoveel ontslagen. In elke sector, in veel bedrijven, maar nooit zo dichtbij als vandaag.

Vandaag verloren enkele van de mensen waar ik heel nauw mee heb samengewerkt hun zekerheid qua werk. Van de ene op de andere moment geen werk meer, alleen een C4.

Ik ben er niet bij. Maar toch doet het pijn.

Wat voel je op het moment dat er een mailtje komt waarin staat dat je uitgekozen bent?

Wat voel je op het moment dat je weet dat die werkgever waarvoor je jarenlang dag in dag uit je bed uit kwam, ineens beslist dat je moet gaan?

Geen inspraak, geen tegenspraak.

Wat voel je? Gelatenheid? Boosheid? Verdriet? Angst? Opluchting? Pijn?

Wat zeg je tegen iemand die net te horen kreeg dat hij of zij niet meer mag blijven? Het komt wel goed? Je vindt wel iets anders? Gaat het?

Ik weet het even niet.

En dat doet pijn.

Pijn omdat ik niks kan doen of zeggen dat de pijn verzacht.

Pijn omdat het mensen zijn die ik zo goed ken. Die elke ochtend met een brede glimlach 'goeiemorgen' zeggen als ik binnenkom. Die elke keer als ik vragen heb, met veel plezier helpen en meezoeken naar een oplossing.

Pijn omwille van de onmenselijke kant van ontslag krijgen.

Pijn omdat andere mensen pijn hebben.

Ik weet dat er mensen zijn die dit lezen, die vandaag hun ontslag kregen.

Ik weet dat er mensen zijn die dit lezen, die sinds vandaag hun wereld op de kop zien staan.

Ik zou zoveel kunnen en willen zeggen, maar ik heb geen woorden.

Hou je goed. Bedankt voor de fijne tijd samen. We zien elkaar (hopelijk) snel weer.

En het spijt me dat ik niet de juiste woorden vind.

Courage. Courage. Courage.