Gisteravond kwam Sara met de rol plakband naast me staan. Mama, kan je met die plakband de haartjes op mijn rug eraf doen? De kindjes op school lachen ermee. En Sara is amper 9 jaar! Ik vind het erg als mama om zoiets te horen. Om te horen hoe mijn kleine meisje zich het oordeel van anderen aantrekt. Om te horen dat het er al van kleins af aan inzit hoe je er hoort uit te zien, hoe je te kleden, wat mooi is of lelijk en wat niet zou mogen kunnen. Hoe pak je zo een situatie aan? We hebben een gesprekje gehouden over dat we er allemaal ongeveer hetzelfde uitzien maar allemaal toch net iets anders, over grote borsten dikke buiken kwabbelbenen en heel veel haar op plaatsen dat we het soms niet zo leuk vinden. Maar dat het er allemaal niet zoveel toe doet, want dat iedereen mooi en speciaal en goed is op zijn of haar eigen manier. Dat Sara Sara is en niet Adam of mama of de meisjes van haar school... en dan hoop ik maar dat het tot haar doordringt. Ooit. Binnenkort. Hopelijk heel snel.
