Dit was het dan. 2 weken in een vrachtwagen, ergens tussen België, Nederland en Duitsland.
Mijn lichaam doet pijn, staat vol blauwe plekken en mijn gewrichten kraken. Het was verdomd zwaar het laden en lossen, maar ik heb het aan mezelf te wijten: ik koos op voorhand deze ritten binnen de zware industrie. Als ik een andere richting had uitgekeken dan had ik misschien niet deze ervaring van pijn. Maar dat weet je natuurlijk pas achteraf…
Ik kan wel zeggen dat ik niet onder moest doen voor mijn mannelijke collega’s. Ik ging op den duur even snel richting laadkade, deed even goed mijn voorbereidend werk en kreeg zelfs soms de opmerking dat ik goed kan rijden (of beter dan andere chauffeurs). Pluspunten voor deze beginnende chauffeuse, maar het bevestigt wel dat ik als vrouw de uitzondering was in deze mannenwereld.
Ik heb genoten van de uitzichten in de vrachtwagen, de opkomende zon elke ochtend als ik voor dag en dauw vertrok, de leuke gesprekken met ander werkvolk en ik genoot ook van het avontuur.
Ik ben dankbaar voor de lessen die ik hieruit kan trekken: ik kan veel meer dan ik eerst dacht, ik heb gevoelens van falen de eerste dag kunnen overwinnen door door te doen, ik heb voor mezelf gezien hoe belangrijk ik persoonlijke hygiëne vind en dus ook een minimum aan comfort nodig heb, ik heb geleerd me met handen en voeten in verschillende talen uit te drukken, ik blijf een fijn lichtpunt voor anderen tijdens babbeltjes met ander werkvolk ook al heb ik dan een fluovest aan en een helm op en lopen de strepen roet over mijn gezicht. Conclusie: ik ben een mens met vele kanten die in elk facet er wel iets van terecht brengt.
Ik kan alvast met dit avontuur de komende periode mijn kinderen weer eten geven en even financieel weer ademen.
Voor nu is het genoeg, misschien doe ik volgende vakantieperiode wel een ritje naar de Spaanse zon of de Ijslandse kust… er is nog zoveel moois te ontdekken!
