De laatste schooldag voor de herfstvakantie vandaag. Gisteren kregen de kinderen hun rapport mee (wat weer verbluffend goed was met maar een enkele opmerking hier en daar) en dan weet je dat er weer een vakantie aankomt.
Ik ben ondertussen 6 jaar gescheiden, maar pas sinds vorig jaar hebben we een vaste regeling voor de kinderen voor de vakantieperiodes. Een regeling die vast staat, die duidelijk is, die rust heeft gebracht.
En dit jaar brengen de kinderen de herfstvakantie bij hun papa door. Van vandaag na school tot volgende zaterdag.
Elke keer opnieuw is dit toch even wennen en heel dubbel. De afgelopen dagen stonden in het teken van valiesjes maken, spullen niet vergeten, samen extra knuffelen omdat we dat de komende week niet kunnen doen. Elke keer een beetje afscheid nemen. Maar langs de andere kant weet ik dat ze het leuk vinden om naar papa te gaan en daarom is het gevoelsmatig niet heel moeilijk. Ik kijk dan ook wel uit naar even tijd te nemen voor mezelf. Eens lang op de zetel liggen, boeken lezen, wat minder moeten opruimen en jagen.
Dus, vanmorgen de laatste ochtendshift met drie. Net voor we naar de auto gaan om Sara en Adam naar school te brengen, zegt Sara: 'Mama, ik heb nog iets gemaakt voor jou. Het is wel nat van de regen en een beetje krom, maar ik hoop dat je het leuk vindt.' En weg was ze, de auto in.
En dan... krop in mijn keel. Wat mooi geschreven. Wat lief gezegd.
Mijn Sara met het grote hart.
Dit maakt elke keer dat ik twijfel aan mijn kunnen als mama goed. Dit bevestigt dat ik het misschien toch nog niet zo slecht doe. Mooie woorden om te koesteren.
Dankjewel Sara. Ik zie je leefgraag.
Tot volgende week mijn liefste petoeters. Geniet ervan!
Comments