Zoals ik gisteren vertelde, heb ik mezelf voorgenomen om deze kinderloze week vaak fietstochtjes te maken. Vandaag zag ik dat helemaal zitten: al fietsend naar het werk. Wekker om half zeven en om kwart na zeven zat ik op mijn fiets.
Het was heerlijk fietsen deze ochtend. Niet te warm, korte broek en t-shirtje en zonnebrilletje op. Een dagje werken in de airco en dan om half vijf mijn fiets weer op.
Ik wist dat vandaag de warmste dag zou zijn sinds ze zijn beginnen meten, maar dat het zo warm zou zijn had ik nooit gedacht.
Maar ach, ik moest terug naar huis geraken, dus hup mijn fietsje op en rijden. Van schaduw naar schaduw, af en toe mijn longen openzetten omdat de warmte op mijn adem pakte.
Uiteindelijk voelde ik de kracht zo uit mijn benen weggaan. Vooruit gaan op mijn fiets lukte bijna niet meer. Het leek zelfs af en toe op achteruit rijden.
Ongeveer halfweg voelde ik dat ik dit niet meer ging volhouden tot thuis. Er was geen schaduw, geen plekje om te stoppen.
Uiteindelijk ben ik dan maar de Mc Donalds binnen gegaan. Airco, frisse lucht, heerlijk!
Ik bestelde een grote cola en zette me neer op een bankje. Ik voelde de zweetdruppels uit mijn lijf kruipen, van mijn armen aflopen, op mijn rug. Ik voelde mijn hoofd gloeien als een kooltje en wist dat ik zo rood zag als een tomaatje.
Mensen bekeken me, dus ik moet er echt vreselijk hebben uitgezien.
Ik was zo blij met mijn colaatje en kickte er meteen weer van op.
Na een kwartiertje kon ik er weer tegen.
Ik ging terug mijn fiets op, fietste van schaduw naar schaduw, duwde nog eens hard door op het hellend vlak vlakbij huis en kwam uiteindelijk zwetend als een rund thuis.
Fiets binnen, t-shirt uit, handdoek op de zetel en ademen. Ademen, ogen dicht en ademen.
Morgen is er weer een dag... tijd voor een nieuwe fietstocht! (Of toch maar niet :-) )
Comentarios