Elke keer als Adam weggaat hou ik mijn hart vast... Ja ja ik weet het wel. Ze worden groot met vallen en opstaan. Maar ik heb wel een prachtexemplaar in huis met mijn Adam. Van van de trap vallen en een snee in zijn wenkbrauw naar tegen de punt van een betonblok vallen en een gat in zijn schedel. Van schaafwonden naar bulten naar op bosklassen gaan en opgebeld worden om naar de spoed te gaan. Resultaat: twee mooie littekens in zijn gezicht. Achja het valt allemaal wel mee... het maakt van Adam wie hij is. Maar dat maakt wel dat ik soms denk: wat gaat het nu weer zijn? Vandaag ging Adam met zijn step naar de chiro. In volle vaart, springen met zijn wielen van de grond, sjeezen langs de oudjes die gingen stemmen. En ik als mama dacht: ooo help! Als dat maar goed komt! Maar voila, zonder kleerscheuren aangekomen, een hele middag fijn gespeeld en zelfs nog in deftige staat terug opgehaald na de chiro. Sjeezen weer naar huis, springen van de stoeprand, heel de tijd achterom kijken waar wij toch bleven (kijk voor u Adam!) En dan zijn we thuis: huppa de voordeur open, snel naar binnen en oef, geen gewonden deze keer! ‘Oh mama ik ben mijn rugzak buiten vergeten... ik ga die snel halen!’ Bonk, schuur, wenen wenen wenen!!! Daar komt Adam terug binnen... Ik ben uitgegleden over mijn rugzak, mijn vinger!!!!! En inderdaad, zijn vinger hing er nog aan, maar zijn vel... dat was wat anders. Spoelen, verbandje, een kus tegen de pijn en dan zal het wel snel beter zijn... Alles komt goed Adam, alles komt altijd goed!🤕
Comments