Ik ben moe. Fysiek en mentaal.
De afgelopen maanden waren heftig. Ik stelde me aan het begin van het jaar een doel: tegen 1 april 6 examens afleggen. Het zou een helse opdracht worden, zeker met al de rest dat er ook nog bij komt. We zijn bijna 1 april en ik zit - wonder boven wonder - op schema. Ik had mezelf een heel hoog doel gesteld waarvan ik hoopte - maar niet verwachtte - dat ik het zou halen. Maar de eindmeet is in zicht. Ik kan de finish al zien, ik kan de overwinning al ruiken.
En net dat maakt het zo moeilijk.
Ik ben moe. Fysiek en mentaal.
Ik slaap al nachten slecht, droom veel, word voor de wekker wakker. Ik breng de kinderen naar school, studeer hele dagen en haal de kinderen daarna van school. Maar voel dan dat mijn batterijen leeg zijn. De laatste week moet ik dan even liggen op de zetel, zo moe ben ik.
De laatste loodjes zijn de zwaarste, dat zeggen ze toch. En ik kan het beamen. Die laatste loodjes zijn moordend.
Nu komt er ook nog een lockdown bij. Met kinderen die hele dagen thuis zijn, geen thuisonderwijs hoeven krijgen en dus hele dagen zelf moeten vullen. En hierbij waarschijnlijk dan op mama rekenen om hen te entertainen. Ik heb nog zoveel herhaling van mijn examenstof te doen en weet niet hoe ik alles gedaan moet krijgen. Dat houdt me wakker. Het worden zware tijden die laatste 5 dagen tot aan mijn examen. Want ik ben moe. Mentaal en fysiek. En dan weegt alles extra zwaar door.
Maar ik ben wel mild voor mezelf. Mijn huilbui vanochtend liet ik gewoon toe. En daardoor ging die ook weer snel over. Ik besef wat een berg ik verzet heb de afgelopen drie maanden. Zou ik het anders hebben willen doen? Ik denk het niet. Ik ben blij met de vooruitgang die ik geboekt heb, met de studiepunten die ik binnengehaald heb, met het feit dat ik mijn studie bijna feilloos - maar niet perfect - heb gecombineerd met het dagelijkse leven als mama en partner. Ik besef heel goed dat de tijd die ik heb om me te focussen op mijn studie weldra zal stoppen. Dat we dit financieel niet langer kunnen trekken. Dus ik moest dit doen om vooruit te geraken. Dus zou ik het anders hebben gedaan? Nee, ik denk het niet.
Maar nu ben ik moe. Doodmoe. Nog 5 dagen doorgaan en hopen dat ik slaag.
Maar daarna rust, veel rust. Ik neem twee weken vakantie. Een week om op mijn positieven te komen en erna een week om er als gezin even op uit te trekken.
Rust. Slapen. Doen waar ik zin in heb. Niet meer dan nodig.
Want ik ben moe. Heel erg moe.
