Allerheiligen. Weekend. Ons eerste weekendje weg sinds lang. We hadden verschillende tripjes op de planning voor 2020, maar corona hielp ons om van annulatie naar annulatie te gaan. Dan maar een tripje in eigen land. Naar Ieper, de graven van oud-strijders bezoeken. Even weg met twee. Ondanks weer en wind. Door de modder, over de wallen. Even helemaal zen.
Als nieuwsamengesteld gezin zijn onze momenten van rust schaars. En dat maakt dat we extra genieten van onze tijd samen. We hoeven niet altijd veel te zeggen, soms is gewoon samenzijn al genoeg.
Het was fijn, het was zalig rustig, het was voor herhaling vatbaar.
Na corona. Dan gaan we voor wat langer, wat verder, wat zonniger.
Vandaag kwamen de kinderen terug. Althans die van Karel. Voor een weekje slechts drie kids in huis.
Ik hou mijn hart altijd een beetje vast als het wisseltijd is. We krijgen namelijk vaak commentaar op wat we doen, hoe we dingen doen, vooral over wat we niet goed doen. Net als vandaag. Opnieuw gedoe.
Perfect zal het hier nooit zijn, we ploeteren met momenten ook met onze opvoeding. We proberen onze kinderen dingen te leren, dingen te doen begrijpen. We vertellen ze dingen en leggen zaken uit. Meestal lukt dat, soms ook niet. Hier vloeien ook tranen. Bij de kinderen, maar bij ons evengoed. Hier wordt veel gedeeld met elkaar, maar af en toe zijn er ook momenten van ik-ik-ik. Hier wordt er veel gelachen, maar evengoed worden er straffen uitgedeeld als echt over de grens van wat kan gegaan wordt. Ik denk dat wij allebei zo hard proberen om de best mogelijke versie van onszelf te zijn.
Ik vooral ben heel kritisch voor mezelf. Ga altijd uit van wat ik minder goed doe. Ga heel hard de kritiek doorwroeten die ik krijg. En blijf ook vaak hangen in het ellendige gevoel dat ik krijg door onterechte kritiek aan mijn adres.
Ik heb de laatste periode wel vaker kritiek gekregen op mijn opvoeding. En dat doet pijn. Ik weet nog altijd niet hoe daarmee om te gaan.
Vooral als dan blijkt dat de kritiek niet onderbouwd is, dat deze gebaseerd is op halve waarheden, op 1 enkele zin waar dan een heel verhaal wordt aangebreid. Om te horen dat de kinderen verhalen verteld worden die niet kloppen, dat zaken niet worden gezegd zoals ze écht zijn.
Het is voor mij heel moeilijk om met zulke situaties om te gaan. Op zulke momenten voel ik me in dit nieuwsamengestelde gezin het meest onder druk staan. Want je kan hier niets aan doen, je staat met je rug tegen een muur. Want hoe goed je ook je best doet, het zal nooit goed genoeg zijn in de ogen van diegenen die de kritiek uiten.
Ik wou dat ik wat harder was, een dikker vel, wat meer je m'en fou. Maar helaas, ik ben Mijke. En Mijke is niet zo.
Mijn hoofd zegt nu: wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat deze kritieken niet meer komen? Wat moet IK veranderen?
Maar mijn hart en buik zeggen: laat het los. Jullie zijn goed bezig. Dit zegt meer over die ander dan over jullie.
Ik vraag voor mezelf voor Sinterklaas wat je m'en foutisme... zou dat door de schoorsteen gaan?
En als de Sint me dat niet brengt, dan vraag ik begrip. Begrip van anderen voor elke ouder die soms ploetert. Begrip voor anders zijn. Begrip voor andere keuzes maken. Begrip voor datgene dat we onze kinderen proberen te leren. Begrip voor het feit dat ik niet ben wie jij bent en jij niet bent wie ik ben. Begrip. Een klein beetje maar.
Commentaires