De wintermaanden... een hele leuke periode van lopende neuzen, bacteriën alom en dus ook ziekte. Al een week loop ik rond met keelpijn, koorts, lopende neus, hoesten; kortom de hele reutemeteut. Ik heb een aantal jaar geleden een longontsteking opgelopen en sindsdien zijn mijn luchtwegen echt mijn zwakke plekje. Dus neemt de dokter geen risico en krijg ik platte rust voorgeschreven en medicatie. Op momenten dat ik ziek ben, vind ik alleenstaande mama zijn vreselijk. Wanneer ik me belabberd voel en even van de wereld wil verdwijnen zijn er twee mensjes die aandacht vragen, af en toe nog deftig eten nodig hebben terwijl ik niet uit mijn zetel geraak, die naar school gebracht en van school gehaald moeten worden, twee kleine mensjes voor wie de dagelijkse routine wel gewoon doorgaat. En hun papa vangt wel een deel op, maar kan niet ineens even fulltime papa spelen. Die momenten vind ik het moeilijkst. Eigenlijk zou ik op de momenten dat ik ziek ben de pauzeknop willen indrukken en even de wereld laten ophouden tot ik beter ben. Maar deze keer is het anders... Want Karel is er nu. Karel die me bij mijn schouders neemt en me terug in de zetel duwt en zegt: jij bent ziek en jij gaat rusten. Die zijn agenda aanpast en de kinderen naar school brengt en ze gaat halen als dat nodig is. Die boterhamdozen maakt en fruit en koeken in de boekentassen steekt. Die de pauzeknop van mijn leven even laat aanstaan en zijn fast forward-knop indrukt om alles rond te krijgen. En daar ben ik hem heel dankbaar voor...
